We gebruiken cookies om content en advertenties te personaliseren, om sociale mediafuncties aan te bieden en om ons verkeer te analyseren. We delen ook informatie over uw gebruik van onze site met onze sociale media-, advertentie- en analysepartners, die deze kunnen combineren met andere informatie die u aan hen heeft verstrekt of die zij hebben verzameld op basis van uw gebruik van hun diensten.
Onze privacyverklaring:
Hieronder kunt u kiezen voor welke doeleinden u cookies op de website van De Clercq wilt toestaan.
De werkneemster in kwestie is twee jaar (gedeeltelijk) arbeidsongeschikt. Door haar ziekte kan de werkneemster geen avond- en nachtdiensten meer werken. Sinds zeven maanden verricht zij haar eigen werkzaamheden, maar in het kader van de re-integratie voor minder uren per week: 15 in plaats van 40 uur. Op 28 november 2016 eindigt het tweede ziektejaar. Haar werkgever schakelt de werkneemster niet meer in – ook niet voor die 15 uur – en betaalt ook geen loon meer. De werkneemster bericht haar werkgever dat zij nog steeds wel wil werken. Partijen komen er samen niet uit. De werkneemster vordert via de kantonrechter loon vanaf 28 november 2016 en wedertewerkstelling.
De kantonrechter gaat na of van de werkgever gevergd kan worden de werkneemster passende arbeid te laten verrichten. Er zijn binnen de organisatie van de werkgever verschillende bedrijfsomstandigheden die passende arbeid mogelijk maken. De werkgever heeft onvoldoende toegelicht waarom de planning en bedrijfsvoering niet kunnen worden aangepast of waarom de aanpassing een te grote impact zou hebben op haar 21 collega’s, nu de werkneemster al zeven maanden 15 uur per week werkt zonder avond- of nachtdiensten te draaien. De kantonrechter oordeelt dat de werkgever de werkneemster weer voor 15 uur per week moet inzetten in dagdiensten. En bovendien vanaf 28 november 2016 haar salaris moet blijven betalen.
Op de werkgever rust dus een re-integratieverplichting zolang met de werknemer een arbeidsovereenkomst bestaat. Hoe deze re-integratie eruit moet zien, is steeds afhankelijk van alle omstandigheden. Denk daarbij aan de aard van de werkzaamheden van de werknemer en de grootte van de organisatie van de werkgever. De plicht voor de werkgever kan ver gaan: in dit geval de medewerker telefooncentrale alleen in dagdiensten én minder uren laten werken. Een ander bekend voorbeeld is het moeten regelen van een bijrijder voor een chauffeur die geen los- en laadwerkzaamheden meer kan verrichten. De grens aan re-integratie-inspanningen voor de werkgever is echter bereikt als met de inzet van de werknemer het productieproces in gevaar zou komen of als de bedrijfsvoering in financieel opzicht onevenredig wordt belast.
Heeft u vragen over dit artikel, neemt u dan contact op met ons team Arbeidsrecht, Medezeggenschap & mediation.
